"ସ୍ମୃତି ଅନୁଭୂତି"...
✍ ନୀହାର ରଞ୍ଜନ ଆଚାର୍ଯ୍ୟ
୨୦୦୬ ମସିହା ଡିସେମ୍ବର ମାସ ସନ୍ଧ୍ୟା ୫ଟା, ରାଉରକେଲାରେ ଚାକିରୀ କରୁଥିବା ସମୟର କଥା। ମୁଁ ମୋ' ଅଫିସରେ ବସି Accounts Paper Ready କରୁଥାଏ Area Office Bhubaneswar କୁ ପଠାଇବା ପାଇଁ। ମୋ' Manager, Operation in Charge ଏବଂ ଅନ୍ୟ ଜଣେ Fields Staff ମୋର ସାମ୍ନାସାମ୍ନି ଅନ୍ୟ ଏକ Room ରେ ବସି କଥା ହେଇଥାନ୍ତି। ମୁଁ ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କ କଥାରେ ସାମିଲ୍ ହୋଇ କଥା ହେଉଥାଏ ତତ୍ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ମୋର Accounts Paper Ready କରି ଚାଲିଥାଏ। କେହି ଜଣେ ଆମ Office ଭିତରକୁ ପ୍ରବେଶ କଲେ ସାମ୍ନାସାମ୍ନି ମୋତେ ପ୍ରଥମେ ଦେଖିବ। ପରେ ମୋ' Manager ଙ୍କୁ ଦେଖିବ। ଅନ୍ୟ ଦୁଇ ଜଣ ଟିକେ ଭିତରକୁ ବସିଥାନ୍ତି। ଏହି ସମୟରେ ହଠାତ୍ ଧୂସର ବର୍ଣ୍ଣ ତାଙ୍କ ଦେହର ରଙ୍ଗ, ଗୋଟିଏ ହାତରେ ନୋଟାଟିଏ , ଅନ୍ୟ ହାତରେ ଚିମୁଟାଟିଏ, କାନ୍ଧରେ କମ୍ବଳକୁ ଲମ୍ବ କରି ଭାଙ୍ଗି ପକାଇଥାନ୍ତି , ଧୂଳି ଧୂସରରିତ ଧଳା ବତ୍ସ ପରିଧାନ କରି ଜଣେ ନାଗା ସାଧୁ ଆମ Office ଭିତରକୁ ପ୍ରବେଶ କରି ହିନ୍ଦୀ ଭାଷାରେ କହିଲେ -
ସାଧୁ :- ମେରେକୋ କସ୍ କେ ଭୁକ୍ ଲଗ୍ ରାହା ହୈ, ତୁ ମେରେକୋ ୧୦ ରୂପେୟା ଦୋ, ହମ୍ ଖାନା ଖାଏଙ୍ଗେ।
ଜଣେ ସାଧୁ, ପୁଣି ଭିକ୍ଷା ମାଗୁଛି, ପୁଣି ଭିକ୍ଷାର ପରିମାଣ Demand କରି ମାଗୁଛି, ଏହି କଥା ମୋତେ ମୋ' ମନରେ କ୍ରୋଧ ସୃଷ୍ଟି କଲା। ମୁଁ ଭାବୁଥାଏ, ମୋ' ପାଖରେ ୧୦ଟଙ୍କା କାହିଁକି ଅଧିକ ଟଙ୍କା ଥାଏ। ତେବେ ସେ ମୋତେ Demand କାହିଁକି କଲା? ଖାଲି ଭୋକ ଲାଗୁଛି କହିଥିଲେ ମୁଁ ତ ପୁରା ଗୋଟିଏ Meal ର ଟଙ୍କା ଦେଇ ପାରିଥାନ୍ତି ଅଥଚ଼ ଆଜିକାଲି ଭିକାରୀମାନେ କେତେ ଭିକ୍ଷା ନେବେ Demand କରି ମାଗିଲେଣି? ମୋ' ମନରେ Ego ସୃଷ୍ଟି ହେଲା।
ସାଧୁ :- କ୍ଯା ସୋଚ଼୍ ରହେ ହୋ? ମେରେକୋ କସ୍ କେ ଭୁକ୍ ଲଗ୍ ରାହା ହୈ, ୧୦ ରୂପେୟା ଦୋ।
ପୁଣି ଥରେ କହି ପିନ୍ଧିଥିବା ତାଙ୍କ କୌପିନିକୁ ଟେକି ଦେଇ କହିଲେ " ଦେଖ୍ ମେଁ କୌନ୍ ହୁଁ? ତୁମ୍ ଉସ୍କୋ ପ୍ରଣାମ୍ କରୋ। ତେରା ଭଲାଇ ହୋଗା। "
ସେତେବେଳକୁ ମୋର ରାଗ ଆହୁରି ଦୁଇ ଗୁଣ ବଢିଗଲା। ପ୍ଯାକେଟରୁ ମାତ୍ର ଗୋଟିଏ ଟଙ୍କା କାଢି କହିଲି " ଆପ୍ ହମେ ମାଙ୍ଗେ, ଔର୍ ହମ୍ ଆପ୍ କୋ ଖୁସି ମନ୍ ମେଁ ଯିତ୍ନା ଦେ ରାହା ହୁଁ, ଆପ୍ ଉତ୍ନା ଖୁସି ମନ୍ ମେଁ ଲେକେ ଯାଇଏ। "
ସାଧୁ :- ଆରେ ମେରେକୋ କସ୍ କେ ଭୁକ୍ ଲଗ୍ ରାହା ହୈ। ତୁ ସିରଫ୍ ଏକ୍ ରୂପେୟା ଦେତେ ହୋ! ୧୦ ରୂପେୟା ଦୋ।
ମୁଁ ଏଥର ରାଗି ଯାଇ କହିଲି " ମେଁ ଖୁସି ସେ ଦେ ରାହା ହୁଁ, ଆପ୍କୋ ଅଗର୍ ଲେନା ହୈ ତୋ ଲିଜିଏ, ୱର୍ ନା ଏ ଏକ୍ ରୂପେୟା ଭି ନୈହିଁ ଦେଙ୍ଗେ। "
ସାଧୁ :- ଠିକ୍ ହୈ, ତୋ ଦୋ। ଈଶ୍ବର ତେରା ଭଲା କରେ।
ଏହା ପରେ ପୁଣି ଥରେ ତାଙ୍କ କୌପିନିକୁ ଟେକି ଛୁଇଁକି ପ୍ରଣାମ୍ କରିବାକୁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ କଲେ। ମୁଁ ଟିକେ ରାଗ ମିଶା ଘୃଣା ଭାବରେ ଦୂରରୁ ହାତ ଯୋଡ଼ି ପ୍ରଣାମ କଲି। ସେ ମୋ ସାମ୍ନାରେ ପଛକୁ ବୁଲିଲେ ଫେରି ଯିବାକୁ। ମୋର Manager ଏବଂ ଅନ୍ୟ ଦୁଇ ଜଣ, ଯିଏକି ଭିତରକୁ ବସିଥିଲେ ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଏହି ସବୁ ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖୁଥାନ୍ତି। Fields Staff ଟି ମୋର ନିକଟରେ ଆସି ଠିଆ ହୋଇ ଗଲାଣି। ମୋ Manager ଭାବିଲେ ପୁଣି ତାଙ୍କୁ କାଳେ ସେହି ସାଧୁ ମାଗିବେ, ତେଣୁ ଆଗୁଆ ତାଙ୍କୁ ଭାଗୋ, ଭାଗୋ କହିଲେ।
ସାଧୁ :- ତେରେକୋ କୌନ୍ ମାଙ୍ଗ୍ନେ ଯା' ରାହା ହୈ। ଜିସ୍କେ ପାସ୍ ଆୟାଥା, ସିରଫ୍ ଉସ୍ ସେ ଲେନା ଥା'। ଲେକିନ୍ ଓ ଖୁସି ମନ୍ ମେଁ ଯିତ୍ନା ଦିଆ ମେଁ ଉସ୍କୋ ଖୁସି ମନ୍ ମେଁ ଲେକେ ଯା' ରାହା ହୁଁ। ଏହା କହି Office ରୁ ବାହାରିଲେ। ସେ Office ର ଦୁଆର ମୁହଁରେ ହେବା କ୍ଷଣି Current ଚାଲିଗଲା। ଯେହେତୁ ମୁଁ Accountant ତୁରନ୍ତ Cash Drawer Lock କରି ସାମ୍ନକୁ ଅନାଇଲା ବେଳକୁ ସେ ସାଧୁ ଆଉ ସେଠାରେ ନାହାନ୍ତି। କିନ୍ତୁ ମୁଁ ମୋର ଗୋଡ଼ ତଳେ କିଛି ଗୋଟେ ମାଡ଼ିଲା ପରି ମୋତେ ଲାଗିଲା। ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଗୋଡ଼ ତଳୁ ଉଠାଇ ଆଣିଲି। ଚାରି ଭାଙ୍ଗ ହୋଇଥିବା ୫୦୦ଟଙ୍କା ପୁଣି ସେଥିରେ ସିନ୍ଦୂର ଲାଗିଛି। ବୁଟ୍ ପିନ୍ଧିଛି। ଗୋଡ଼ ତଳେ କୌଣସି କଠିନ ବସ୍ତୁ ମାଡ଼ିଲେ ଜଣା ପଡ଼ିବ। କିନ୍ତୁ ଖଣ୍ଡେ କାଗଜ କିମ୍ବା କାଗଜର ନୋଟକୁ ମାଡ଼ିଲେ ଜଣା ପଡ଼ିବା, ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର ବିଷୟ ନିଶ୍ଚୟ। ତଥାପି ମୋତେ ଜଣା ପଡ଼ିଲା ଏବଂ ମୁଁ ସେହି ନୋଟକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଦେଖିଲି। ମୋ' ପାଖରେ ଠିଆ ହୋଇଥିବା Fields Staff କହିଲା "ପାଇଲୁ ନା" ? ମୁଁ କହିଲି " ଆରେ Cash Drawer ରୁ ପଡ଼ି ଯାଇଥିବ "। ଏହା କହି ପୁଣି Cash Drawer ରେ ପକାଇ ଦେଇ ତଳକୁ ଗଲି। କାରଣ ମୋର Office 1st Floor ରେ ବୋଲି ମୁଁ ତଳକୁ ଯାଇ ସବୁ ଦିନ ଚା' ପିଏ। ଅଧିକ କାମଥିଲେ ଚା' ବାଲା ଆସି ଅଫିସରେ ଚା' ଦେଇ ଯାଏ। ସେଦିନ ଯାଇ ସେହି ଚା' ଦୋକାନରୁ ଚା' ପିଇବା ସମୟରେ ସେହି ଚା' ଦୋକାନୀକୁ ପତାରିଲି "ଏହି ରାସ୍ତା ଦେଇ ଏବେ ଜଣେ ସାଧୁ ଗଲେ କି "?
ଚା' ଦୋକାନୀ :- ନାହିଁ ଆଜ୍ଞା, ଉପରକୁ କୌଣସି ସାଧୁ ତ ଯାଇ ନ ଥିଲେ।
ମୋ' ମନରେ ଆହୁରି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରକଟ ହେଲା। ମୁଁ Last Closing Balance ପାଇଁ ଅପେକ୍ଷା କଲି। Office ବନ୍ଦ ହେବା ସମୟ ଆସିଗଲା। Closing କଲା ବେଳକୁ ସେହି ଦିନ Cash Closing Balance Rs. 500/- Excess Show କଲା। ତଥାପି ଭୟ ଲାଗିଲା। କାରଣ ମୋ' ଜୀବନ କାଳ ଭିତରେ କେବେ Office Cash ରୁ ଟଙ୍କାଟିଏ ବି ଉଠାଇ ନାହିଁ। ମୁଁ ଗୋଟିଏ Suspense Fund କରିଥିଲି, ଯେବେ Cash ଅଧିକ ଦେଖାଏ, ସେହି Cash ସବୁ ରଖି Company ର ଯେଉଁ Party Bad Debt Party ହୋଇଯାଏ, ତାଙ୍କ Bills ଆଦାୟ ହୋଇ ପାରେ ନାହିଁ। ମୁଁ ମୋର ସେହି Suspense Fund ରୁ Cash Adjust କରେ। ସେହି Suspense Fund ରେ ଏହି ୫୦୦ଟଙ୍କାକୁ ପକାଇ ଦେଇ ମୋ Room କୁ ପଳାଇ ଆସିଲି। ଘରର Gate ଖୋଲୁଛି, ମୋତେ ଗୋଟିଏ ଆବାଜ୍ ଆସିଲା "ଚୋରି ତୋ ନୈହିଁ କରୋଗେ,କୌଇ ଅଗର୍ ଦେ ରାହା ହୈ ଉସ୍କୋ ଲାନେମେଁ ଇତ୍ନା ଡର୍ ଲଗ୍ ରାହା ହୈ "?
ଚମକି ପଡ଼ି ଚାରି ଆଡ଼କୁ ଚାହିଁଲି। କେଉଁଠି କେହି ନଥିଲେ....
