╔⏤⏤⏤╝❀╚⏤⏤⏤⏤╗
ଶିବ ପୁରାଣ
ପ୍ରଥମ ଖଣ୍ଡ
【ଭାଗ -୧୬】 ╚⏤⏤⏤⏤╗❀╔⏤⏤⏤⏤╝
⋅⋆⋄✧⋄⋆⋅⋆⋄✧⋄⋆⋅⋆⋄✧⋄⋆⋅⋆⋄✧✧⋄⋆⋅
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ନନ୍ଦନ ମହାମୁନି ସନତ କୁମାର ନୈମିଷା ଅରଣ୍ୟ ରେ ଏକତ୍ରିତ ହୋଇଥିବା ସକଳ ଋଷିଗଣ ଙ୍କୁ ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ଲୋକ ଙ୍କ ବିଷୟରେ କହିବା ଆରମ୍ଭ କରି କହିଲେ -" ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ଙ୍କ ଯିବା ପଥ ପରିଷ୍କାର ଅଟେ ।ବିଷ୍ଣୁ ଦୂତମାନେ ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ମାନଙ୍କ ଆଗରେ ଶଙ୍ଖ ବଜାଇ ଚାଲୁଥାନ୍ତି । କେଉଁ ଦୂତମାନେ ରହି ରହି କାହାଳୀ ବଜାଉଥାଏ ।କେହି କେହି ଭେରୀ ତୁରୀ ଓ କିଏ ମର୍ଦ୍ଦଳ ବଜାଇ ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ଙ୍କୁ ସ୍ୱାଗତ କରି ନେଉଥାଏ ।କିଏ କଂସାଳ ବଜାଏ ତ କିଏ ଝଞ୍ଜାଳ ବଜାଇ ବଜାଇ ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ଲୋକ କୁ ସ୍ୱର୍ଗପୁରକୁ ନେଉଥାଏ । କିଏ ମଦିରା ,କିଏ ଗିନି ,କିଏ ତାଳ ବଜାଉ ଥାଏ ।କିଏ ବୀଣା ତ କିଏ ବଂଶୀ ବଜାଏ ।ମୃଦଙ୍ଗ , ଧମକ ,ଢୋଲ ,ସୀତାର ଦୁନ୍ଧୁଭି ବାଦ୍ୟ ବଜାଇ ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ଲୋକ ମାନଙ୍କୁ ବିଷ୍ଣୁଦୂତ ମାନେ ସ୍ୱର୍ଗପୁର କୁ ନିଅନ୍ତି । ବିଷ୍ଣୁଦୂତ ମାନେ ଧରଣୀ ବୁକୁରେ ବେବତା ମାନଙ୍କ ଚିତ୍ର କରି ଅଳଙ୍କାର ଦେଇ ସଜାଇ ଥାଆନ୍ତି ।ଯାହାକି ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ଲୋକ ଦେଖି ଆନନ୍ଦିତ ହୁଏ । ସ୍ୱର୍ଗପୁରରେ ପହଁଞ୍ଚି ଗଲା ପରେ ବିଷ୍ଣୁଦୂତ ମାନେ ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ଲୋକଙ୍କୁ ପୁଷ୍ପହାର ,କର୍ପୂର ,ତାମ୍ବୁଳ ଦିଅନ୍ତି ।ପୁଣ୍ୟଲୋକ ପାଖରେ ବହୁ ଦାସ ଦାସୀ ଗଣ ଖଟିଥାନ୍ତି । ରଥ ,ଗଜ ଅଶ୍ୱ ମାନେ ସର୍ବଦା ଖଟିବାରେ ଲାଗିଥାନ୍ତି । ଚାରି ପାଖରେ ବିଷ୍ଣୁଦୂତ ମାନେ ଘେରି ରହିଥାନ୍ତି । ଜୟ ଜୟ ଧ୍ୱନିରେ ସ୍ୱର୍ଗପୁର ଉଛୁଳି ପଡୁଥାଏ ।ଶୁନ୍ୟ ପଥରେ ପୁଷ୍ପରଥ ଢଳି ଢଳି ଚାଲୁଥାଏ । ହେ ଋଷିଗଣ !ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ଜନର ଶ୍ରୀଭୋଗ ଅଟେ । ଇହ ଜନ୍ମ ସୁଖ ପରେ ବୈକୁଣ୍ଠ ରେ ସୁଖ ଏହିମାନେ ପାଆନ୍ତି । ଏହି ଲୋକମାନେ ପର ଦୁଃଖରେ ଦୁଃଖୀ ଓ ପର ସୁଖରେ ସୁଖୀ ହୋଇଥାନ୍ତି । ପରକୁ ଆପଣା ଏହି ମାନେ ହିଁ କରିଥାନ୍ତି ।
ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ଲୋକମାନେ ପର ଯୁବତୀ କୁ ମାତୃସମ ଜ୍ଞାନ କରେ । ପର ଧନ କୁ କେଭେ ଲୋଭ କରେ ନାହିଁ । ସବୁରି ଆତ୍ମା କୁ ଚିହ୍ନି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପାଳୁଥାଏ । ପ୍ରତିଦିନ ଦେବତା ଓ ଅତିଥି ଙ୍କୁ ପୂଜା କରେ । ଗୁରୁ ଗୁରୁଜନ ଙ୍କୁ ଭକ୍ତି ରେ ଊଣା କରନ୍ତି ନାହିଁ ।ପର କଷ୍ଟ ଦେଖିଲେ ତାହାକୁ ନିବାରଣ କରନ୍ତି । କ୍ରୋଧରେ କଟୁ ବାକ୍ୟ କାହାକୁ କହନ୍ତି ନାହିଁ ।ଅମୃତ ବିନୟ ବାଣୀ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କହନ୍ତି । କାମ ,କ୍ରୋଧ ,ଲୋଭ ମୋହ ଅହଂକାର ମନ ମଧ୍ୟରୁ ଦୂର କରି ଦିଅନ୍ତି । ଜୀବେ ଦୟା ଓ ଶ୍ରଦ୍ଧା ରେ ଭକ୍ତି ରଖି ଥାନ୍ତି । ବୈଷ୍ଣବ ,ବ୍ରାହ୍ମଣ , ପାଦରେ ବିନୟ ର୍ ସହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ରଖନ୍ତି ଏହି ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ମାନେ । ଏହି ପରମ ଧର୍ମ ଯାହାର ମତି ଥାଏ ସେହିଁ ପିତାମାତାଙ୍କୁ ଭକ୍ତି କରେ । ଜୀଵ ମାନଙ୍କୁ କୌଣସି ଦିନ ହିଂସା ଆଚରଣ କରେ ନାହିଁ ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ଲୋକ । ଏପରି ପ୍ରାଣୀ ହିଁ ବିଷ୍ଣୁ ଭୁବନ କୁ ଯାଏ । ପୁଣ୍ୟାତ୍ମା ମାନେ ସୁପଥରେ ଗମନ କରି ମହାସୁଖ ପାଆନ୍ତି । ଯମରାଜ ପାଖରେ ସେ ଦୁଃଖ ପାଏ ନାହିଁ । ହେ ଋଷିଗଣ !ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ସମୟରେ ଯିଏ ଅନ୍ନ ଵସ୍ତ୍ର ଦାନ କରେ ଓ ପ୍ରାଣୀ ମାନଙ୍କର କଷଣ କୁ ଚିହ୍ନି ପାରୁଥାଏ ,ଭୋଜନ ପୂର୍ବରୁ ଯିଏ ଗୋରୁ ସେବା କରୁଥାଏ ,ଦୁଃଖୀ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଯିଏ ଦୟା କରେ ସକଳ ଭୂତ ରେ ଯିଏ ସମ ଜ୍ଞାନ ରଖେ ସେହିଁ ଏ ସଂସାର ରେ ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ଜନ ବୋଲାଇ ଥାଏ ।
କଣା ,କୁଜା ,ଛୋଟା ,ଅନ୍ଧ ,କାଲା ଦେଖି ଯେଉଁ ଜନ ଏମାନଙ୍କୁ ଥଟ୍ଟା
ନକରି ଦୟା କରେ ସେହିଁ ସଂସାରରେ ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ଲୋକ ଅଟେ ।ଏହାର ପାଶ କୁ ଯମଦୂତ ମାନେ ମାଡନ୍ତି ନାହିଁ । ବିଦ୍ୟା ଦାନ କରି ଯିଏ ଧନ ନଦିଏ ,ବିନା ମୂଲ୍ୟରେ ଯିଏ ମନ୍ତ୍ର ଦାନ କରେ ଯେଉଁ ପ୍ରାଣୀ ଶିଷ୍ୟ କୁ ନ ଭଣ୍ଡେ ସେହିମାନେ ହିଁ ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ଅଟନ୍ତି ।ଅନ୍ନ ଜଳ ବସ୍ତ୍ର ଯିଏ ଦରିଦ୍ର କୁ ଦିଏ ,ନିଃସହାୟ ଲୋକକୁ ଯିଏ ଦୟା କରୁଥାଏ ମଲା ପରେ ସେହି ଲୋକ ବୈକୁଣ୍ଠ କୁ ଯାଏ । ଏହି ଲୋକ କୁ ଜନ୍ତୁପତି ଦୂରରୁ ଦେଖି ସମ୍ମାନ ଦିଏ ।ଏହି ବ୍ୟକ୍ତି ଜୀବିତ ଅବସ୍ଥା ରେ ଯାହା ଦାନ କରିଥାଏ ଜୀବନ ଅନ୍ତେ ସେ କୋଟି ଗୁଣ ପାଏ ।କାଳଦୁତ ମାନେ ଏହା ପାଖକୁ ଆସନ୍ତି ନାହିଁ ।ବିଷ୍ଣୁ ଦୂତ ମାନେ ଦିବ୍ୟ ରଥରେ ଏହି ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ଲୋକକୁ ବସାଇ ନିଅନ୍ତି । ବିଷ୍ଣୁ ଦୂତ ମାନେ ଆଲଟ ଛତ୍ର ,ଚାମର ପକାଇ ଚୁଆ ଚନ୍ଦନ ବୋଲି ନେଇ ଯାଆନ୍ତି । ଏହିପରି ଧର୍ମବନ୍ତ ପ୍ରାଣୀ ମାନଙ୍କର ସୁଖ ସମ୍ପଦ କୁ ମୁଖରେ କହି ହୁଏ ନାହିଁ । ବୈକୁଣ୍ଠ ପୁରରେ ସେ ନାନା ଭୋଗ କରନ୍ତି ।ଦେବତା ମାନଙ୍କ ସହିତ ସର୍ବଦା ବସନ୍ତି ।ଜୀବେ ହିଂସା ଅସତ୍ୟ ବଚନ ଅଟେ ।ହେ ସାଧୁଜନ ! ମୁଖରେ ଏହାକୁ ନକୁହ । ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଦରେ ସଦା ସର୍ବଦା ମତି ରଖ । ଯିଏ ଶିବ ସେହିଁ ସତ୍ୟ ସେହିଁ ସୁନ୍ଦର ମୂର୍ତ୍ତି ଅଟନ୍ତି । ହେ ସୁଜ୍ଞଜନ ! ସର୍ବଦା ଶିବଙ୍କୁ ସ୍ମରଣା କର । ଈଶ୍ୱର ନିଶ୍ଚିତ ଅଭୟ ବର ପ୍ରଦାନ କରିବେ । ଶେଷ କାଳେ ସେହିଁ ଭରସା ହେବେ । ସେହିଁ ସପ୍ତ ଦଣ୍ଡରୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବେ । ଧାତା ସୁତ ସନତ କୁମାର ଏପରି ଭାବେ ଋଷିଗଣ ଙ୍କୁ ବୁଝାଇ କହିଲେ । ଋଷିଗଣ ମାନେ ଏହା ଶୁଣି ଆନନ୍ଦିତ ହୋଇ କହିଲେ ହେ ମହାମୁନି ! ଆମ୍ଭର ବଡ଼ ଭାଗ୍ୟ ଅଟେ ଯେ ସନତ ଭଳି ଋଷିଙ୍କ ଠାରୁ ଶିବ ଶାସ୍ତ୍ର ସାର କଥା ଶୁଣିଲୁ ।
ହେ ପ୍ରଭୁ ଦେବ ଦେବ ମହାଦେବ !ତୁମର ଚରଣେ ମୋହର ମନ ସଦା ସର୍ବଦା ରହୁ । ଅଧମ ଆପଣଂକ ନାମ ଶିଵପଦ କୁ ଧ୍ୟାୟୁ ।
କ୍ରମଶଃ.................
┈••✦ ❤ ✦••┈•ଓଁ ନମଃ ଶିବାୟଃ•┈••✦ ❤ ✦••┈•
